PSİKODİYET FELSEFESİ

Beslenmek, yemek yemek doğduğumuz andan itibaren yapmaya başladığımız ilk eylemdir. Her şeyden önce bizi hayatta tutan temel bir ihtiyaçtır. Her bireyin bu ihtiyacı giderme şekli farklıdır. Bu ihtiyaca yüklenen anlamlar ise kişiden kişiye değişmektedir. Çünkü her birey tektir. “Yeme”nin veya “yememe”nin hepimiz için farklı anlamları olabilir: doymak, yaşamak, sosyalleşmek, zevk almak, stres gidermek, boşluk doldurmak, öfkeyle başa çıkabilmek, hayatı kontrol etmek vs… Besinlere yüklediğimiz anlamlar onlarla aramızda duygusal bir bağ geliştirir. Besinin duygu dünyamızda bir karşılığı oluşur. Kişi, hayatını yönetemediğinde ilgisini daha kolay yönetebileceği bir alana yöneltir: Beslenme ve beden. 

Beslenmesini ve bedenini kontrol etmek için sağlıksız çözümler üretir. Yeme, yememe, yediğini kusma, duygusal yeme veya tıkınırcasına yeme, gece yeme, kısıtlı yeme şeklinde davranışlar sergiler. Besinler, yaşamla mücadelenin simgesi haline gelir. Beden ise bu mücadelenin savaş alanıdır. Gittikçe değişen beden yaşamla ilişkide de “köprü” vazifesi görür. İfade edilemeyen tüm olumsuz duygular ve gerçekleşmemiş yaşantılar beden üzerinden ifade edilir.

Besinlerle ve bedeniyle ilişkisi bozulmuş olan kişilere baktığımızda beslenme tarzıyla yaşam tarzı arasında büyük benzerlik görürüz. Kişi nasıl besleniyorsa öyle de yaşar. Bitmeyen katı diyetler yapanların hayatı da katı kurallarla yönettiği görülür. Veya aşırı yiyenlerin yaşayamadıkları hayatı besinler yoluyla içlerine aldıkları sık karşılaştığımız bir durumdur.

Bu nedenle arka plandaki duygusal süreçler çalışılmadan yapılan katı diyetler, cerrahi operasyonlar ve diğer müdahaleler kısa vadede işe yarar gibi görünse de hayata dokunmayan yaklaşımlar uzun vadede etkisiz kalır.

Özetle “Fiziksel yüklerinizden kurtulmak için önce duygusal yüklerinizden arınmanız gerekir.”